حسین(ع)؛ بزرگ‌مردی که به‌تنهایی می‌تواند جان را به لاهوت راهبر باشد
گروه اجتماعی ـ امام حسین(ع ) و حکایت زیستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد کردارش نه تنها نمونه یک بزرگ مرد تاریخ را برای ما مجسم می‌سازد، بلکه او با همه خویشتن، آیینه تمام‌نمای فضیلت‌ها، بزرگ‌منشی‌ها، فداکاری‌ها، جانبازی‌ها، خداخواهی‌ها و خداجویی‌ها می‌باشد، او به تنهایی می‌تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشریت را ضامن گردد. بودن و رفتنش ، معنویت و فضیلت‌های انسان را ارجمند نمود.
به گزارش ایکنا از لرستان، امام حسین(ع) اسوه جهاد فی‌سبیل‌الله و الگوی قیام و جهاد و بزرگ‌ترین پاسدار اسلام است.امام حسین(ع) با جان‌نثاری، گذشت و ایثار در راه دین و ارزش‌های الهی برای تمامی مجاهدین، رزمندگان و آزادگان الگو است.با نگاهی اجمالی به ۵۶ سال زندگی سراسر خداخواهی و خداجویی حسین(ع)، درمی‌یابیم که هماره وقت او به پاکدامنی و بندگی و نشر رسالت احمدی و مفاهیم عمیقی والاتر از درک و دید ما گذشته است.
امام حسین(ع ) و حکایت زیستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد کردارش نه تنها نمونه یک بزرگ مرد تاریخ را برای ما مجسم می‌سازد، بلکه او با همه خویشتن، آیینه تمام‌نمای فضیلت‌ها، بزرگ‌منشی‌ها، فداکاری‌ها، جانبازی‌ها، خداخواهی‌ها و خداجویی‌ها است، او به تنهایی می‌تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشریت را ضامن گردد. بودن و رفتنش ، معنویت و فضیلت‌های انسان را ارجمند نمود.
همین که شب عاشورا نزدیک شد حضرت امام حسین(ع) اصحاب خود را جمع کرد، حضرت امام زین‌العابدین(ع) فرموده که من در آن وقت مریض بودم با آن حال نزدیک شدم و گوش فرا داشتم تا پدرم چه می‌فرماید، شنیدم که با اصحاب خود گفت: «ثنا می‌‌کنم خداوند خود را به نیکوتر ثناها و حمد می‌‌کنم او را بر شدت و رخاء، ای پروردگار من سپاس می‌گذارم ترا بر این‌که ما را به تشریف نبوت تکریم فرمودی، و قرآن را تعلیم ما نمودی، و به معضلات دین ما را دانا کردی، و ما را گوش شنوا و دیده بینا و دل دانا عطا کردی، پس بگردان ما را از شکرگزاران خود».
پس فرمود: اما بعد، همانا من اصحابی با وفاتر و بهتر از اصحاب خود نمی‌دانم و اهل بیتی از اهلبیت خود نیکوتر ندانم، خداوند شما را جزای خیر دهد و الحال آگاه باشید که من گمان دیگر در حق این جماعت داشتم و ایشان را در طریق اطاعت و متابعت خود پنداشتم اکنون آن خیال دیگر گونه صورت بست لاجرم بیعت خود را از شما برداشتم و شما را به اختیار خود گذاشتم تا بهر جانب که خواهید کوچ دهید و اکنون پرده شب شما را فرو گرفته شب را مطیه رهوار خود قرار دهید و بهر سو که خواهید بروید چه این جماعت مرا می‌جویند چون به من دست یابند به‌غیر من نپردازند.
چون آن جناب سخن بدین‌جا رسانید برادران و فرزندان و برادرزادگان و فرزندان عبدالله جعفر عرض کردند: برای چه این کار کنیم آیا برای آن‌که بعد از تو زندگی کنیم؟ خداوند هرگز نگذارد که ما این‌کار ناشایسته را دیدار کنیم. و اول کسی‌که به این کلام ابتدا کرد عباس بن علی(ع) بود پس از آن سایرین متابعت او کردند و بدین منوال سخن گفتند.
پس آن حضرت رو کرد به فرزندان عقیل و فرمود که شهادت مسلم بن عقیل شما را کافی است زیاده بر این مصیبت مجوئید من شما را رخصت دادم هر کجا خواهید بروید. عرض کردند سبحان‌الله مردم با ما چه گویند و ما به جواب چه بگوئیم؟ بگوئیم دست از بزرگ و سید و پسرعم خود برداشتیم و او را در میان دشمن گذاشتیم بی‌آن‌که تیر و نیزه و شمشیری در نصرت او به‌کار بریم، نه بخدا سوگند ما چنین کار ناشایسته نخواهیم کرد بلکه جان و مال و اهل و عیال خود را در راه تو فدا کنیم و با دشمن تو قتال کنیم تا بر ما همان آید که بر شما آید، خداوند قبیح کند زندگانی را که بعد از تو خواهیم.
و روایت شده که حضرت امام حسین(ع) در آن شب فرمود که خیمه‌های حرم را متصل به یکدیگر برپا کردند و بر دور آن‌ها خندقی حفر کردند و از هیزم پر نمودند که جنگ از یک طرف باشد و حضرت علی‌اکبر(ع) را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب با نهایت خوف و بیم آوردند پس اهلبیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید که آخر توشه شما است و وضو بسازید و غسل کنید و جامه‌های خود را بشوئید که کفن‌های شما خواهد بود، و تمام آن شب را به عبادت و دعا و تلاوت و تضرع و مناجات بسر آوردند و صدای تلاوت و عبادت از عسکر سعادت اثر آن نور دیدة خیر البشر بلند بود.
حال با گذشت قرن‌ها از حادثه خونین کربلا، اگر می‌بینیم پیام عاشورا، پیامی جهانی می‌گردد به‌خاطر اصالت خانوادگی است، رمز جهانی شدن پیام عاشورا به نوع تربیتی که در خانه امام علی(ع) بود، برمی‌گردد.
انتهای پیام
