حضرت ابوالفضل(ع)، ابرمردی که حماسه‌ساز و نام‌آور عاشورای حسینی شد
گروه اندیشه: عباس‌بن علی(ع) در طول حیات خویش از محضر پدر و برادرانش، بیشترین بهره را برد و جامع فضائل نیکو شد. آن بزرگوار آنچه را از محضر آن سه امام معصوم آموخته بود، در کربلا آشکار ساخت و حماسه‌ساز نام‌آور عاشورای حسینی شد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خراسان شمالی، حضرت عباس‌بن علی(ع)، در طول حیات خویش از محضر پدر و برادرانش، بیشترین بهره را برد و آنچه را از محضر آن سه امام معصوم آموخته بود، در کربلا آشکار ساخت.
ولادت
حضرت عباس‌بن علی(ع) در مدینه، دیده به جهان گشود. وی در دامان امیرالمؤمنین علی(ع) و مادر گرامی‌اش به‌گونه‌ای پرورش یافت که به مظهر غیرت، ایثار و شجاعت، بدل گشت. عباس‌بن علی(ع) در طول حیات خویش از محضر پدر و برادرانش، بیشترین بهره را برد و جامع فضائل نیکو شد. آن بزرگوار آنچه را از محضر آن سه امام معصوم آموخته بود، در کربلا آشکار ساخت و حماسه‌ساز نام‌آور عاشورای حسینی شد.
حضرت عباس(ع) فرزند امیرالمؤمنین علی(ع) در چهارمین روز از شعبان سال 26 هجری قمری، دیده به جهان گشود. میلاد عباس، نوری دیگر به این هستی بخشید و دل‌های شیفتگان امیرالمؤمنین علی(ع) از شور و عشق، لبریز گشت. چهره علاقه‌مندان اهل بیت(ع) را شبنم شادی فرا‌گرفته بود و هر یک برای دیدار نورسیده مولای خویش بر یکدیگر، پیشی می‌گرفتند. هنگامی‌که نسیم اذان و اقامه بر روان پاک و سپید این طفل نیک‌بخت فرو نشست، امام علی(ع) با واژه‌ای مهرآفرین، نام فرزند خود را عباس نهاد. عباس یعنی شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد.
دوران کودکی
باید در لحظه لحظه دوران کودکی عباس(ع) به دقت اندیشید؛ زیرا در همه این دوران شیرین و حساس زیر‌نظر و عنایت کانون عصمت و طهارت بوده است. او در دوران کودکی از دانش و زهد و تقوا و ایثار و عبادت و شجاعت پدر ـ که آیت بی‌همتای همه کمال بشری است ـ الهام می‌گیرد و می‌کوشد خود را آنگونه بپروراند که ایده‌آل و مطلوب پدری بزرگوار چون علی است.
فضائل
پرچم‌دار کربلا و پاسدار حرم اهل بیت مصطفی(ص)؛ حضرت عباس(ع) ویژگی‌ها و فضائل فراوانی دارد که القاب و کنیه‌های آن حضرت، نشان‌گر برخی از آنهاست. ماه بنی‌هاشم، از جمال او حکایت دارد. سقای کربلا، از فداکاری عباس(ع) در رساندن آب به اهل بیت(ع) حکایت می‌کند. قهرمان علقمه و پرچم‌دار کربلا، شجاعتش را بازگو می‌کند. پاسدار حرم، گواه جانبازی او در راه اهل بیت(ع) است. باب‌الحوائج، شکوه او را نزد خداوند، نشان می‌دهد و سرانجام، عبد صالح، از عظمت معنوی عباس‌بن علی(ع) حکایت دارد.
بزرگی و عظمت مقام عباس‌بن علی(ع) به‌گونه‌ای است که امامان معصوم(ع) در موارد متعدد بر فداکاری‌ها، جانبازی‌ها و عظمت شخصیت آن بزرگوار تأکید فرموده‌اند. امام سجاد(ع) که خود در کربلا حضور داشت و شاهد فداکاری‌های عمویش بود، درباره حضرت عباس(ع) می‌فرماید: «خداوند، عمویم عباس را رحمت کند که با ایثار و جانبازی، در راه برادرش جانبازی کرد تا آن که دست‌هایش قطع شد و خداوند به جای آن، دو بال به او داد که با آنها به همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند؛ همان‌گونه که برای جعفربن‌ابوطالب قرار داده شد. عباس را در پیشگاه خداوند منزلتی است که در روز قیامت، همه شهدا به آن غبطه می‌خورند.»
امام صادق(ع)، حضرت ابوالفضل‌العباس(ع) را به‌عنوان کسی معرفی می‌کند که از ایمان استوار و بینش نافذ برخوردار بوده و در راه امام بزرگوارش به جهاد برخاسته است. ایشان می‌فرماید: «عمویم؛ عباس، بصیرتی نافذ و ایمانی محکم داشت. او به همراه برادرش حسین(ع) جهاد کرد و به افتخار شهادت رسید». آن حضرت هم چنین درباره اخلاص و ارزش جهاد حضرت عباس(ع) می‌فرماید: «شهادت می‌دهم و خدا را شاهد می‌گیرم که تو در راه جنگجویان بدر و مجاهدان راه خدا گام نهادی و در جهاد با دشمنان خدا، اخلاص ورزیدی و در نصرت اولیای خدا، خلوص نشان دادی و از دوستانش دفاع کردی... شهادت می‌دهم که تو هر چه در توان داشتی، انجام دادی.»
مظهر شهادت
سلام بر ابوالفضل(ع)، فرزند امیرالمؤمنین(ع)؛ که با جانش با حسین(ع) مواسات ورزید، از دنیایش برای آخرت بهره برد و خود را فدای برادر کرد. روزهای آغازین ماه شعبان، ولادت این دو برادر را در خود دارد؛ دو برادر بزرگواری که نامشان در ذهن هر مؤمن شیفته‌ای، تداعی‌گر قلّه‌های بلند حماسه و سرافرازی است. حسین(ع) و ابوالفضل(ع)، نام‌های قدسی هستند که چشم‌اندازی از اخلاص، عبودیت، دلیری و ایثار را پیش دیدگان آدمی می‌گشایند و در درون او، تواضع و حیرتی وصف‌ناشدنی را برمی‌انگیزانند. حضرت ابوالفضل(ع)، پرچم‌دار لشکر اخلاص و شهادت، مظهر دلدادگی به معبود، و نمود مجسمی از یک انسان کامل است. او بزرگ مردی حماسه آفرین است که در قیامت، شهیدان بر مقام او رشک می‌برند. او پرچم‌داری است که یادمان دلاوری و آزادگی وی، پیوسته در تاریخ جاری است. سلام همه صالحان و پاکان، بر روان پاک آن دریادل باد؛ سلامی تا سپیده دمان ظهور.
طلیعه آگاهی
حضرت ابوالفضل(ع)، پرچم‌داری است که ولادتش، طلیعه آگاهی، ایمان، دلاوری و آزادگی است. او بیرق دار فریادگری است که در دشت نینوا بر شب تاخت و هیمنه دروغین تیرگی ها را درهم ریخت. آن والا مرد، برزگر عشق، در دشت خون و رهایی شد. عزیزی که فداکاری‌ها و ایثارگری‌هایش، اندیشه‌های سبز ایثارگران ما را به نور و روشنایی هدایت کرد و باغستان تفکر جانبازان رشید ما را، سرسبزی و طراوتی جاودانه بخشید. ولادت با سعادت قمربنی‌هاشم؛ حضرت عباس(ع) و روز جانباز را به محضر سید و مولای جانبازان، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله‌العالی) تبریک می‌گوییم و برای همه جانبازان، آرزوی توفیق و سربلندی داریم.
رزم‌آوری
حضرت ابوالفضل(ع) سواری خوش‌سیما و تنومندی است که در زیبارویی، «ماه بنی‌هاشم» خوانده می‌شد و در تنومندی به‌گونه‌ای بود که چون بر قوی هیکل‌ترین اسبان می‌نشست، پاهایش بر زمین کشیده می‌شد. در قدرت و رزم‌آوری چونان شیر خشمگین بر لشکر کفر و الحاد می‌تاخت؛ به قدری تار و مارشان کرده بود که دیدن او، دل دشمن را به لرزه می‌انداخت. گروه گروه افراد با چهره‌هایی وحشت زده از پیش او می‌گریختند و دلاوران لشکر آن گروه نامسلمان، به تیغ شمشیرش، رو به جانب دوزخ می‌نهادند.
سلام بر ابوالفضل(ع)؛ بزرگ‌مردی که به یُمن نام بلندش، پرواز را می‌آموزیم و یادش هماره در مینای عشق می‌درخشد. سلام بر ابوالفضل(ع)، که سرو بلند آزادگی را بر بام تاریخ ما می‌کارد، آینه‌های طور و تجلی را در برابر جوانان ما می‌افرازد و پرچم صلابت و سادگی، صبر و ایستادگی، شهادت و مردانگی را بر ایوان آیین زندگی جانبازان عزیز ما به اهتزاز در‌می‌آورد. سلامی ویژه، از هر سپیده‌دمان، تا هر شام‌گاهان، هزاران بار!
پاسدار نام‌آور
حضرت ابوالفضل(ع)، پاسدار نام‌آور حماسه کربلاست. او فروزان اختر شجاعت و فرزانگی است که پرچم خونین انقلاب حسینی را برای همیشه بر فراز قلل مرتفع تاریخ، به اهتزاز درآورد.
اینک، گلخنده‌های آسمان و زمین، و زمزمه‌های شورانگیز بلبلان شیدا، در سالروز میلاد حضرت عباس(ع) به گوش می‌رسد. دریچه‌ای از شادی بر دل‌ها گشوده شده و رنگین کمان شوق، فضای زندگی را آراسته است. صدای هلهله شادمانه عرشیان به گوش می‌رسد و ترنم شکفتن نوگلی معطر در باغستان توحید، دل‌ها را مفتون و مجذوب خویش ساخته است. عباس می‌آید و صفا و زیبایی و پاکی را به ارمغان می‌آورد. عباس می‌آید و کرامت و فضیلت و شهادت را با خود به همراه می‌آورد. مردی می‌آید که ابر رحمتِ اندیشه‌اش، همه تشنگان فضیلت راسیراب می‌کند. آری، اینک هوا عطرآلود و عنبرآمیز است و آبشاری از نور، از خنده‌های شادمانه خورشید، به مهمانی زمین آمده است. عباس‌بن علی(ع) به دنیای خاکی، گام نهاده است؛ هم او که آیه روشن کتاب استقامت است؛ بزرگ وارث ایثار و خون، پاسدار ایمان، یگانه دوران، وسعت همه نیکی‌ها، فرزند خورشید و مرزبان حماسه جاوید.
حضرت ابوالفضل(ع)، زورق‌نشین دریای بی‌کرانه معرفت بود. بسان ماه تابان از خورشید وجود پدر، نور می‌گرفت و با فراستی چشم‌گیر و دقتی فراوان، خوشه‌چین خرمن حقایق ولایت بود. علی(ع) درباره دانش‌اندوزی فرزند خود چنین می‌فرماید: «همانا فرزندم عباس، در کودکی علم آموخت و به سان فرزند کبوتر که از مادرش، آب و غذا می‌گیرد، معارف را از من فرا گرفت.»
کرامت‌های ابوالفضل(ع)
عباس(ع) به برکت ایثار و فداکاری بی‌مانندش، قبله دل‌هاست. حرم ملکوتی‌اش، آرام‌بخش دل عاشقان است. مردم درمانده‌ای که از همه جا ناامید شده‌اند، به بارگاه او که تجلی‌گاه رحمت الهی است، روی می‌آورند و شاد و خوشحال بازمی‌گردند. آن خانه‌ای که هرگز به روی حاجت‌مندان بسته نمی‌شود، خانه عباس، بنده وارسته خداست.
حضرت عباس(ع)، آیتی از جمال و زیبایی بود. رخساره‌اش زیبا، اندامش متناسب و نیرومند بود و آثار دلیری و شجاعت را به‌خوبی نمایان می‌کرد. راویان، او را خوب‌رو و زیبا وصف کرده و گفته‌اند که رشیدی اندام و قامت ایشان به‌حدی بود که بر اسب نیرومند و بزرگی می‌نشست، ولی در همان حال، پاهایش بر زمین، خط می‌انداخت.
حضرت ابوالفضل(ع) به پیمانی که با خداوند برای حفظ بیعت خود با برادر، راهبر و امامش بسته بود، وفادار ماند. مردمان در طول تاریخ مانند این وفاداری را ندیده‌اند و زیباتر از این وفاداری در کارنامه وفای انسانی به ثبت نرسیده است. وفاداری که هرآزاده شریفی را به خود جذب می‌کند.
حضرت عباس(ع) ، اسلام خود را در تسلیم خلاصه کرده بود؛ تسلیم در برابر خدا، و در برابر ولی امر مسلمانان. او با صدق و خلوص و آگاهی در راه تسلیم، گام نهاد و هرچه درتوان داشت در طبق اخلاص، تقدیم راه امام خود کرد و سرافرازانه جان باخت. آری، نتیجه آگاهی کامل و ایمان خالص، همین است.
خویشتن‌داری عباس(ع)
ابوالفضل(ع) در روز عاشورا، عزت نفس و خویشتن‌داری را با تمام ابعاد و آفاقش مجسم ساخت. امویان به شرط کناره‌گیری از اردوی برادرش، وعده فرماندهی کل قوا به او دادند. ولی وی بر این وعده آنان تمسخر زد و با شوق و اخلاص به‌سوی لشکرگاه حسین(ع) شتافت و در راه دفاع از دین و آزادگی، جان خود را فدا کرد.
روز جانباز
روز جانباز یادآور ایثار و از خودگذشتگی بزرگ جانباز عرصه تاریخ حضرت ابوالفضل(ع) است. میلاد با‌سعادت آن غیور‌‌مرد دشت کربلا را گرامی می‌داریم و به یاد فداکاری و جوانمردیش این روز را پاس می‌داریم. جانباز میدان کربلا، که در راه پاسداری از دین اسلام، امام و برادر بزرگوارش، دو دست مبارک خویش را نثار کرد، برای مسلمانان نماد ایثار، از خودگذشتگی و فداکاری است.
معنویت جانباز
جانباز کسی است که به قصد جهاد و قرب الی‌‌‌الله از دنیا رسته است و برای نجات جامعه خود از چنگال اهریمن بی‌ایمانی، جهاد می‌کند و جان شیرین را در طبق اخلاص قرار می‌دهد. در این میان، خدای یکتا گوشه‌ای از جسم خاکی‌اش را به عرش اعلا می‌برد. جانباز مجاهدی است که از مرزهای مادیّت می‌گذرد تا به همه چیز برسد. او در حقیقت از خود گذشته و به خدا رسیده است.
جانباز تجسم عینی ایثار، مردانگی و ازخودگذشتگی است. آن‌گاه که امام و مقتدای او فرمان جهاد می‌دهد از تمامی دلبستگی‌های زندگی دست می‌کشد و با سلاح ایمان و معنویت به ستیز با دشمنان اسلام و دفاع از اهداف و ارزش‌های متعالی اسلام می‌پردازد.
جانبازان، پاسداران ارزش‌های اسلامی
جانبازان، همچون مولای خود قمر‌بنی هاشم(ع) در راه ترویج فرهنگ ناب اسلامی و احیای ارزش‌ها و استوار و پابرجایند و در هر شرایطی در صحنه حاضرند و از تندباد حوادث نمی‌هراسند و متزلزل نمی‌شوند و این جز در پرتو ایمان والا و روح مهذب و پاکشان میسر نیست و آنها پاسداران جان بر کف آرمان‌های اسلامی هستند و جامعه را از فرو غلطیدن به بدی‌ها حفظ می‌کنند.
