آمادگی مردم برای عصر غیبت از عصر امام رضا(ع) برنامه‌ریزی شد

به گزارش خبرنگار ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین احمد عابدی، استاد حوزه و دانشگاه و مدیر گروه فلسفه دانشگاه قم، طی سخنانی در نشست علمی «ائمه ابن الرضا(ع) و زمینه‌سازی برای عصر غیبت امام زمان(عج)» که به همت معاونت پژوهشی مجتمع آموزش عالی فقه وابسته به المصطفی(ص) برگزار شد، اظهار کرد: مهدویت و مسئله امام زمان(عج) به معنای نگرش مسلمانان به آینده دنیاست؛ یعنی وقتی می‌گوییم به حضرت مهدی(عج) اعتقاد داریم به این معنی است که با هر رنج و مشقتی که اکنون در دنیاست، اعتقاد ما این است که آینده دنیا آینده خوبی است. جهان اگرچه در ظاهر به سمت کجی و خلاف پیش می‌رود، ولی به هر حال آینده جهان خوب است.

استاد حوزه علمیه قم بیان کرد: امام رضا(ع) پس از امام علی(ع)، بیشترین حضور را در جامعه داشتند، ولی پس از شهادت ایشان، که دوران ائمه ابن الرضا(ع) آغاز شد؛ هر کدام از این بزرگواران در جنبه‌ای، پیروان خویش را برای عصر غیبت آماده می‌ساختند.

وی با اشاره به آنکه در دوران پس از امام رضا(ع)، جامعه اسلامی دچار هرج و مرج شد و حکومت مرکزی رو به افول گذاشت، اظهار کرد: در این دوران، قبیله‌های مختلفی در حکومت نفوذ داشتند؛ برخی قبایل از چنان نفوذی برخوردار بودند که به آسانی خلیفه‌ای را کشته، شخص دیگری را جانشین وی معرفی می‌کردند.

وضعیت آشوب در قرن 3 هجری

حجت‌الاسلام عابدی با اشاره به عواملی مانند شورش در مناطق مختلف جهان اسلام، گسترش فساد، فعالیت گسترده مبلغان ادیان دیگر، ضعف دولت مرکزی و... در نیمه نخست قرن ۳ هجری، بیان کرد: در این دوران به دلیل برخی شعارها، که در حمایت از ائمه(ع) داده می‌شد، خلفا حساسیت زیادی در زمینه فعالیت‌های ایشان داشتند. از جهتی ائمه(ع) نیز به دلیل پرهیز از افزایش هرج و مرج و جلوگیری از ریخته شدن خون مسلمانان، دست به قیام نزدند.

وی تصریح کرد: در این عصر، به دلیل کم شدن ارتباط ائمه ابن الرضا(ع) با مردم، آن حضرات پیروان خود را برای عصر غیبت آماده کردند، بنابراین ائمه(ع) بسیاری از روایاتی را که مردم را به علما ارجاع می‌دهند، مانند روایات درباره تقلید، راهکار‌های تعارض میان احادیث، روایات مربوط به خمس و تبیین احکام ثانویه، در این عصر مطرح کردند.

تفاوت نگاه شیعه و اهل سنت به آخرالزمان

استاد حوزه علمیه قم در بخش دیگری از سخنانش به برخی از علائم آخرالزمانی اشاره کرد و افزود: روایاتی داریم که به آن علائم آخرالزمان یا روایات مناهل می‌گویند. این روایات در کتب شیعه و سنی متفاوت است. اهل سنت معتقدند آخرالزمان، زمان خوبی است. شیعه‌ها روایاتی در مورد آخرالزمان دارند که این زمان، خوب نیست. اهل سنت به دجال به خوبی می‌نگرند، اما شیعه آن را به عنوان مظهر خلاف بیان می‌کند. اهل سنت معمولاً عیسای مسیح را دجال می‌نامد.

وی در پایان بیان کرد: در پاکستان و کشمیر دینی هست که شبیه بهایی‌ها هستند و گاهی به آن‌ها احمدیه یا پیروان غلام احمدخان می‌گویند. پیروان این فرقه وقتی در مورد غلام احمدخان که او را پیغمبر هم می‌دانند، کتاب می‌نویسند، او را دجال کشمیر می‌نامند. به این معنی است که آن‌ها دجال را خوب می‌دانند. در تفکر آن‌ها دجال یا آخرالزمان خوب است. ما دجال را به عنوان مظهر رذائل و زشتی‌ها معرفی می‌کنیم. آنچه که مهم است این است که این دنیا یک عاقبت و سرانجامی دارد که سرانجام خوبی است. از زمان حضرت آدم تا اکنون جنگ وجود داشته است. این همه جنگ و خونریزی به این منظور بوده که عدالتی برقرار شود که تاکنون برقرار نشده است.