پای محکم اراده/ معلولیتی که سکوی پرتاب می‌شود

وقتی نام مرضیه صدقی به میان می‌آید درخشش او در رقابت‌های پارالمپیک در ذهن تداعی می‌شود. او یک بانوی قهرمان تبریزی است که به دنیا ثابت کرد یک زن در عین حال که یک معلول جسمی حرکتی است می‌تواند قهرمان ورزش و البته یک همسر و یک مادر باشد.

وی ثابت کرد وقتی پای اراده در میان باشد می‌توان بدون داشتن پای جسمی نیز به قله‌های موفقیت رسید. خنده و شادی او بعد از قهرمانی رقابت‌های پارالمپیک دل هر ایرانی را شاد می‌کند. با بانوی قهرمانی که اراده‌ای پولادین برای از میان برداشتن موانع دارد همکلام شده‌ام تا از روزهایی برایم بگوید که چگونه توانست با معلولیت خود کنار آمده و در دنیا بدرخشد.

تا چهارسالگی سالم و سرحال بودم

مرضیه تا چهارسالگی دختری بود صحیح و سالم مثل هزاران دختر شاداب و سرحال این سرزمین، اما از آن جایی که حادثه هرگز خبر نمی‌کند در اثر سانحه‌ای دچار ضایعه نخاعی شده و ویلچر نشین می‌شود. خودش در مورد این حادثه می‌گوید: «عصر یک روز خوب تابستانی بود چهار سال بیشتر نداشتم در روستایمان «سقین سرا» با برادرم در حیاط خانه مشغول بازی و شیطنت کودکی بودم بعد از خستگی روی پله نشسته بودیم و حرف می‌زدیم که عمویم در حیاط را باز کرده و با خودرو داخل شد از آنجایی که ترمز خودرو خراب بود عمویم نتوانست خودرو را کنترل کند و مستقیم به طرف من آمد و با پله برخورد کرد. همه چیز در یک ثانیه اتفاق افتاد من قدرت هیچ حرکتی را نداشتم، پاهایم بین پله و خودرو ماند و له شد و من متأسفانه قطع نخاع و ویلچر نشین شدم. مرا به بیمارستان رساندند ولی دیگر کاری از کسی ساخته نبود، شرایط سختی برایم به وجود آمده بود باید خودم را با شرایط جدید وفق می دادم».

زندگی در روستا مشکلات خاص خود را داشت و رفت و آمد در روستا برایم خیلی سخت بود به ناچار در سال 1371 به تبریز آمدیم. از آن جایی که سن شناسنامه‌ای با سن واقعی خودم متفاوت بود و شناسنامه من سه الی چهار سال بزرگتر از سن واقعیم بود نتوانستم در زمان مقرر خود به مدرسه بروم همچنین به خاطر نامناسب بودن محیط شهری در نتیجه درس خواندن را به صورت غیر حضوری آغاز کردم. روزها به همین منوال سپری می‌شدند ولی من از شرایط موجود راضی بودم یعنی خودم را فرد معلول که سربار دیگران باشد احساس نمی‌کردم، از اینکه با ویلچر رفت و آمد می‌کردم ناراحت نبودم حتی پسرعموهایم ویلچر مرا در روستا می‌چرخاندند و ما با یکدیگر بازی و تفریح می‌کردیم. احساس بدی به ویلچر نداشتم.

معلولیتی که سکوی پرتاب می‌شود

صدقی معتقد است که به نظر من افراد تا کمبودی در خود احساس نکنند خود را معلول جسمی حرکتی نمی‌دانند. چه بسا بسیاری از افراد سالم هستند ولی کمبودهای زیادی در خود احساس می کنند این افراد از معلولان ناتوان‌تر هستند. افرادی که معلولیت را برای خود مشکل می‌دانند این حس برایشان بازدارنده است ولی گاهی همین معلولیت برای انسان سکوی پرتاب می‌شود.

تحصیل در رشته خیاطی و اخذ گواهینامه خیاطی در سال ۱۳۷۵ از سازمان فنی و حرفه‌ای و اخذ گواهی‌نامه رانندگی در ۲۴ سالگی جزو علاقه‌مندی‌های مرضیه صدقی بود که با تمان توان برای رسیدن به علایق خود زحمت کشید و با سربلندی به آنها دست یافته است.

حس بدی به ویلچر ندارم

وقتی از قهرمان پارالمپیک می‌پرسم حس شما نسبت به ویلچر چگونه است؟ بلافاصله می‌گوید: ویلچر یک صندلی چرخدار است چطور یک فرد سالم برای مسافت طولانی از یک وسیله نقلیه چرخدار استفاده می‌کند من برای مسافت کوتاه هم از صندلی چرخدار استفاده می‌کنم.

سؤال بعدی‌ام از بانوی قهرمان این است که چگونه با دنیای ورزش آشنا شدید و او در پاسخ این سؤال از دوستی نام می‌برد که باعث دوستی او و ورزش شده است. چنین تعریف می‌کند: با اینکه از معلولیت گله و شکایتی نداشتم ولی دوستم فاطمه احمدی‌وند مرا با ورزش آشنا کرد، او مرا تشویق کرد تا با ورزش کردن روحیه و اعتماد به نفس بهتری داشته باشم برای همین از ورزش تنیس شروع کردم. دوستم خودش نیز از ناحیه دو دست معلولیت داشت و در رشته تنیس و شنا فعالیت می‌کرد، چند صباحی در رشته تنیس فعالیت داشتم تا اینکه رئیس و نایب رئیس ورزش جانبازان و معلولان مرا به سمت ورزش دو میدانی راهنمایی کردند. در این رشته در پرتاب وزنه و نیزه فعالیت ورزشی را شروع کردم.

کسب اولین مدال طلای رقابت‌های قهرمانی کشور خاطره‌ای است که هیچ‌گاه از ذهن او پاک نمی‌شود، فقط یک هفته بود که تمرینات پرتاب وزنه و نیزه را شروع کرده بود که در سال ۷۷ به مسابقات قهرمانی کشور در شهر اهواز اعزام می‌شود و رهاورد این اعزام کسب دو مدال خوشرنگ طلا بود. در فاصله سال‌های ۱۳۸۴ تا ۸۶ دوباره در مسابقات قهرمانی کشور در مشهد در پرتاب نیزه و وزنه دو مدال طلای دیگر نیز کسب می‌کند و در سال ۸۶ در رقابت‌های ورودی تیم ملی با ثبت رکورد ۵/۴۰ سانتی‌متر جواز حضور در تیم ملی را با افتخار کسب می‌کند و در اولین مسابقات جهانی در چین تایپه تایوان دو مدال نقره به نام خود ثبت می‌کند.

کسب مدال طلای گوانجو برای اولین بار

کارنامه ورزشی این بانوی پرافتخار تمام شدنی ‌نیست و تازه این اول راه است، بعد از چین تایپه بعد از قهرمانی مجدد در داخل کشور جواز حضور در مسابقات جهانی هندوستان را کسب می‌کند ولی یک هفته قبل از آغاز مسابقات به علت شیوع بیماری آنفولانزای خوکی اعلام می‌کنند که مسابقات لغو شده و اعزام صورت نمی‌گیرد. حضور در رقابت‌های جهانی تونس در سال ۱۳۸۹ و کسب مدال نقره یکی دیگر از درخشش‌های این بانوی قهرمان است که بعد از این به بازی‌های پارالمپیک آسیایی گوانجو ۲۰۱۰ انتخاب شده و به این رقابت‌ها اعزام می‌شود و کسب مدال طلا و نقره در گوانجو برای اولین بار به نام این بانوی سختکوش رقم می خورد.

مرضیه درمورد بازی‌های پارالمپیک گوانجو می‌گوید: در پارالمپیک گوانجو ۶۰ نفر از ایران شرکت کرده بودند در بین بانوان دو نفر مدال طلا کسب کرده بودند یک نفر من و نفر دیگر یک خانم ورزشکار از مشهد بود. خانم مشهدی در رشته تیرو کمان و من هم در پرتاب نیزه موفق به کسب مدال طلا شدیم و در پرتاب وزنه نقره گرفتم.

هر سال که می‌گذرد دامنه افتخارات او بیشتر می‌شود و من هم از شنیدن این موفقیت‌ها به وجد آمده‌ام و منتظر شنیدن هستم تا دوباره از موفقیت‌هایش بگوید و او چنین ادامه می‌دهد: در سال ۲۰۱۱ در مسابقات جهانی شارجه امارات دو مدال نقره و در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۲ به آلمان شهر برلین اعزام شدم در این رقابت‌ها علاوه بر کسب مدال طلا و نقره سهمیه پارالمپیک لندن را کسب کردم که این موضوع خیلی اهمیت داشت، چرا که در ایران من تنها ورزشکاری بودم که توانستم سهمیه حضور در پارالمپیک لندن را به دست آورم.

این بانوی معلول با ذکر خاطره‌ای حرفهایش را ادامه داد و گفت: در رقابت‌های شارجه برای کسب سهمیه از من خواسته بودند تا رکورد ۶/۲۰ سانتی متر بزنم ولی من رکورد ۵/۹۸ را ثبت کردم و نتوانستم سهمیه بگیرم ولی در آلمان دوباره رکورد ۶/۲۰ خواسته بودند و من این بار موفق شدم رکورد ۶/۴۵ را ثبت کنم یعنی ۲۵ سانتی‌متر بیشتر از رکوردی که مسابقات اعلام کرده بود و این مرا بسیار خوشحال کرد.

صدقی ادامه داد: در اولین پارالمیک مقام دوم را کسب کردم در حالی که یک ماه قبل بهترین رکورد را زده بودم ولی با هفت یا هشت سانتی‌متر اختلاف رتبه دوم شدم. همچنین در بازی‌های پارالمپیک آسیایی سال ۲۰۱۴ اینچئون کره جنوبی شرکت کرده و به علت ادغام کلاس‌های پایین با کلاس‌های بالاتر دو رتبه سوم و مدال برنز کسب کردم. در سال ۲۰۱۵ نیز در بازی‌های جهانی دوحه قطر حضور داشتم ولی به علت سرماخوردگی نتوانستم مدالی کسب کنم. اما در سال ۲۰۱۶ در رقابت‌های جهانی آسیا و اقیانوسیه در دبی کسب مدال طلا و کسب سهمیه بازی‌های برزیل کامم را شیرین کرد. هر چند به دلیل برخی مشکلات و موضوعات خانوادگی نتوانستم به مسابقات جهانی برزیل اعزام شوم ولی کسب سهیمه برزیل خوشحالی مضاعفی برایم داشت.

آخرین بازی‌های جهانی که این بانوی قهرمان در آن حضور داشت بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۸ آسیایی جاکارتا بود که موفق به کسب مدال نقره شده است و درسال ۱۳۹۹ متأسفانه به علت تصادف نتوانست در رقابت‌های پارالمپیک ۲۰۲۰ ژاپن شرکت کند.

مرضیه صدقی با اشاره به موفقیت اخیر خود گفت: دو هفته قبل در رقابت‌های قهرمانی کشور مدال طلا و سهمیه بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ کشور چین را کسب کردم که در شهریور ۱۴۰۱ برگزار می‌شود.

این بانوی ورزشکار در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به حمایت‌های صورت گرفته از ورزش جانبازان و معلولین خاطرنشان کرد: هزینه اعزام به مسابقات جهانی و پارالمپیک را هیئت ورزش‌های جانبازان و معلولین عهده‌دار است. در بحث اعطای جوایز هم کسب هر مدال جایزه خاص خودش را دارد. به عنوان مثال در سال ۹۰ بعد از کسب مدال طلای پارالمپیک ۱۶۱ عدد سکه بهار آزادی از سوی رئیس‌جمهور به من تعلق گرفت و در سال ۹۸ در آخرین تجلیل از ورزشکاران ۸۰ عدد کارت هدیه سه میلیون تومانی از طرف رئیس‌جمهور هدیه گرفتم.

قهرمان پارالمپیک در ادامه صحبت‌های خود مرا به ذکر یک خاطره شیرین از رقابت‌های پارالمپیک چین مهمان کرد و گفت: در سال ۲۰۱۲ در آخرین اردو نام مرا از اعزام به پارالمپیک خط زده و گفتند چون در رنکینگ پنجم هستی نمی‌توانی مدال کسب کنی، ولی مسئولان هیئت ورزش جانبازان و معلولان استان آقایان کشفیا و رضایی بسیار تلاش کرده و اعلام کردند اگر این ورزشکار نتوانست مدال کسب کند تمام هزینه‌هایش را شخصاً پرداخت می‌کنیم. من به این مسابقات اعزام شده و در پرتاب نیزه مدال نقره گرفتم. موقع اهدای مدال آقای رضایی به من گفت به نشانه اعتراض به جایگاه اهدای مدال نرو، او متوجه شده بود چین با سوء‌استفاده از حق میزبانی تقلب کرده و مدال طلا گرفته بود بنابراین آقای رضایی ۱۰۰ دلار بابت حق اعتراض پرداخت کرد و اعتراض خود را به کسب مدال طلای چین اظهار کرد بعد از بررسی اعتراض قبول شد و من رتبه اول را کسب کرده و مدال طلا گرفتم و این بهترین و شیرین‌ترین خاطره‌ام از رقابت‌های جهانی بود.

وی ادامه داد: خاطره تلخ من هم از دست دادن مدال طلا با اختلاف بسیار جزئی بود. همچنین با وجودی که دوبار سهمیه حضور در برزیل را کسب کرده بودم ولی نتوانستم به این مسابقات بروم همیشه تلخی آن در ذهنم است.

این بانوی قهرمان در بخش دیگری از صحبت‌های خود باز هم تأکید می‌کند هیچ کمبودی در زندگی ندارد، با افتخار می‌گوید هیچ حسرتی در زندگی ندارم یک فرد عادی چه انتظاری از زندگی می‌تواند داشته باشد من هم به همان اهداف در زندگی شخصی خود رسیده‌ام. برخی افراد چارچوب بدنشان سالم است ولی ناامید هستند من کمبود جسمی دارم ولی هیچ‌وقت ناامید نیستم، همه ما به تنهایی باید در کنار هم این کشور را بسازیم و برای آبادانی این کشور قدم برداریم.

وی از مسئولان مربوطه همچون، شهرداری، استانداری، سازمان ورزش و جوانان درخواست کرد برای ورزش قهرمانی جانبازان و معلولان به دنبال جذب حامی مالی بوده و آنها را حمایت کنند، چرا که هیئت ورزش جانبازان و معلولان آن‌قدر درآمد ندارد تا این ورزشکاران را از هر لحاظ حمایت کند.

این بانوی قهرمان بر اساس سن شناسنامه‌ای ۴۴ بهار زندگی خود را پشت سر گذاشته و دارای پنج برادر و یک خواهر است. در سال ۸۷ و در سن ۲۲ سالگی ازدواج کرده و ماحصل آن یک دختر به نام فاطمه است. او روزانه دو ساعت در میدان ورزشی تختی یا پایگاه قهرمانی سازمان ورزش و جوانان استان تمرین می‌کند.

در کارنامه ورزشی این قهرمان ورزشی تبریز کسب بیش از ۸۰ مدال خوشرنگ ملی و جهانی به زیبایی می‌درخشد. ۱۲ مدال طلا و نقره آسیایی و جهانی و ۶۰ مدال قهرمانی کشور. وی تصمیم گرفته است بهترین مدال‌هایش را به موزه امام رضا(ع) اهدا کند.

مادران شهدا قهرمانان واقعی

به عنوان آخرین سؤال از آرزوهایش می‌پرسم و او بلافاصله مادران شهدا را قهرمانان واقعی ذکر کرد و می‌گوید: قهرمانان واقعی این کشور شهدا و مادران شهدای هشت سال دفاع مقدس و شهدای مدافع حرم هستند. آرزویم این است اولین بانوی مدال‌آور طلای پارالمپیک ۲۰۲۴ باشم که آن را با افتخار به مادر شهید مدافع حرم شهید وحید فرهنگی والا تقدیم می‌کنم. وقتی از علت این آرزویش می‌پرسم با بغضی که در گلو دارد می‌گوید: اخیراً مصاحبه‌ای از این مادر شهید شنیدم که چگونه صبورانه و زینب وار در غم شهادت فرزندش صبور و شاکر است و با وجودی که پسرش تازه داماد بود برای اعزام او به سوریه رضایت داد.

گزارش: معصومه درخشان