مربى انسان جز آفريدگار انسان نيست. ربّ اوست و مربى اوست. و ديگران بايد درس تربيت را از او بگيرند و راه تربيت را بياموزند.
مربى بايد از استعدادها و از كسرىها و از دردها و درمانها و عوامل تربيتى آگاه باشد و قانونهاى مؤثر را بشناسد. مربى مانند طبيب است، بايد دردها را بشناسد و داروها را بشناسد و روحيهها را بشناسد. چون هر دارويى در هر روحيهاى مؤثر نيست. [استاد علی صفایی حائری، کتاب مسئولیت و سازندگى، صفحه ۵۴]