کاوه سجادی حسینی، کارگردان سینما، در گفتوگو با ایکنا، پیرامون ساخته جدیدش «بیسر» گفت: فیلمهایی که در آن قصه یا درام نمای بیرونی نداریم طبیعتاً تماشاگر کمتری دارند، اما با این نیت که بخواهم فیلمی رادیکال بسازم، «بیسر» را جلوی دوربین بردم، حتی سناریو در شکل اولیه خود بسیار شخصیتر بود و سعی کردم با قصهدار کردن فیلمنامه، تماشاگر را جذب کار کنم. برای همین معتقدم اگر به جای گروه هنر و تجربه، فیلم در اکران عمومی هم قرار میگرفت، مخاطب با آن ارتباط برقرار میکرد.
این کارگردان ادامه داد: این فیلم با بودجه بسیار محدود مالی جلوی دوربین رفته است، بهنحویکه در 25 جلسه فیلمبرداری شد. درباره میزان بودجه فیلم هم باید بگویم که این فیلم مبلغی حدود 10 درصد تولید (600 میلیون) یک فیلم عادی را در اختیار داشت. بازیگران آن نیز بنا به امکانات موجود و شرایطی که ارزیابی کردیم جلوی دوربین رفتند و تنها الهام کردا بود که در زمان نگارش فیلمنامه، او را برای این نقش در ذهن داشتم و خوشبختانه این اتفاق رقم خورد.
این فیلمساز در پاسخ به این سؤال که آیا فیلم اثری خشن نیست؟ گفت: اتفاقاً به هیچ وجه فیلم را خشن نمیدانم، حتی در جاهایی که نیاز به کنش بیرونی در فیلمنامه بود من آن را درونی کردم. البته این کار در مرز خشونت است، اما هیچگاه در آن ورطه سقوط نمیکند. همچنین بر تحکیم خانواده تاکید کردم و خواستم بگویم در زندگی خانوادگی حفرههایی وجود دارد که اگر به آنها توجه نشود، تبدیل به تهدید خواهد شد.
وی در پاسخ به این سؤال که در «بیسر» خانواده چه جایگاهی دارد؟ بیان کرد: خانواده مد نظرم برگرفته از طبقه متوسط است که شمایلی جهانی دارد، یعنی سعی کردم رفتارها را به گونهای نشان دهم که برای دیگر مردم دنیا هم قابل درک باشد. برای همین وقتی این فیلم در جشنواره سائوپائولو به نمایش درآمد تماشاگران برزیلی میگفتند روابط زن و شوهر برای آنها بسیار آشنا و قابل درک است. همچنین در این فیلم موضوع تعرض برای تماشاگران جهانی قابل فهم است و متاسفانه در جامعه جهانی نمود دارد و هر مخاطبی میتواند آن را درک کند، به شرطیکه نگاه به این موضوع شکلی درست و واقعی داشته باشد.
این فیلمساز در پاسخ به این سؤال که آیا در این کار سیاهنمایی صورت گرفته است؟ گفت: مطمئناً چنین نیست. آنچه گفتم متکی به واقعیت است، حتی در جاهایی زهر کار را کم کردم. البته چون میخواستم مثبتگرا باشم، دروغپردازی نکردهام، زیرا اگر بخواهیم با توجیهاتی چون کارهای اخلاقی، آسیبهای جامعه را نشان ندهیم، فرصت از بین بردن مشکلات را از بین بردهایم. فیلم «بوفالو» را مثال میزنم. نقدی پیرامون طمع وجود دارد، ولی در دل قصه رخ میدهد. آیا به بهانه اینکه این فیلم طمع را نقد کرده است، میتوان آن را سیاهنمایی دانست؟
وی درباره اکران فیلم در گروه هنر و تجربه نیز چنین توضیح داد: شرایط سینما به گونهای شده که دیگر اکران رونق گذشته را ندارد. یکی از دلایل شیوع بیماری کرونا و دیگری کاهش قدرت اقتصادی مردم است، زیرا خانوادهها ترجیح میدهند در خانه و از پلتفرمها فیلم مدنظرشان را ببیند، چون هزینه آن با سینما رفتن قابل قیاس نیست. پس در چنین شرایطی طبیعی است که نمایش یک فیلم مستقل در گروه هنر و تجربه چندان رضایتبخش نباشد، حتی در این شکل از نمایش اگر کسی بخواهد فیلم مرا ببیند، این امکان برایش مهیا نیست.
سجادی حسینی متذکر شد: نقد من به اکران فیلم بیسر زیر سوال بردن شرایط نمایش در گروه هنر و تجربه نیست، چون امیدهای حداقلی را برای فیلمسازان زنده نگه داشته است. در ضمن سینماداران هم مقصر نیستند، چون به فکر درآمدزایی هستند و باید حمایت دولتی از این تولیدات بیشتر شود تا شاهد ساخت چنین آثاری در سینما باشیم.
این فیلمساز درباره آثار جدیدش گفت: فیلم بعدی را گیشهپسند خواهم ساخت و طبق سلیقهام خواهد بود. این امر به خواست قلبی من ربطی ندارد، چون فیلمساز برای ادامه فعالیت حرفهای خود باید ساخت دیگر ژانرهای سینمایی را هم تجربه کند.
انتهای پیام